Ο ναζισμός: χθες και σήμερα, ομιλία του Γρ. Δελημάρη, μέλους του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών

  

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙΣΜΟΣ: ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ 

Ομιλία του Γρηγόρη Δελημάρη, μέλους του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών, μεταπτυχιακού φοιτητή ιστορίας

                                 

 ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΟΡΘΩΣΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

• (βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού, σ.204). «Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου πολλά δημοκρατικά πολιτευματα κατέρρευσαν και τα διαδέχθηκαν δικτατορίες. Στη Γερμανία το 1933 πήρε την εξουσία ο αρχηγός του ναζιστικού κόμματος Αδόλφος Χίτλερ, που υποσχόταν να ξανακάνει τη χώρα υπολογίσιμη δύναμη από τους αντιπάλους της. Από το 1922 στην Ιταλία είχε επικρατήσει ο ιδρυτής του φασιστικού κόμματος, Μπενίτο Μουσολίνι». 
• (Γ’ Γυμνασίου, σ.111-112).Ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος έπληξε το κύρος του φιλελεύθερου αστικού κράτους που σε λίγο θα δεχόταν σφοδρή κριτική τόσο από τα αριστερά, με την άνοδο του κομμουνισμού, όσο και από τα δεξιά, με την ενίσχυση αυταρχικών εθνικιστικών και φασιστικών τάσεων που κατηγορούσαν τον κοινοβουλευτισμό ότι αδυνατούσε να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα 
• Ισχυρό υπήρξε το πλήγμα που δεχόταν, γενικότερα, το φιλελεύθερο δημοκρατικό πρότυπο στο πεδίο της οικονομίας και, κατ' επέκταση, η προοπτική τ η ς ευημερίας που ήδη διαφαινόταν. Πράγματι, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία κατά τ α τέλη της δεκαετίας του 1920 φαινόταν ότι είχε κυριαρχήσει στο διεθνές στερέωμα, δεχόταν την αυστηρή κριτική των εχθρών της. Η σταλινική Ρωσία και η φασιστική Ιταλία στο εξωτερικό, αλλά και οι οπαδοί τους στο εσωτερικό των δημοκρατικών χωρών τ η ς Ευρώπης ενθαρρύνονταν και ενισχύονταν στην αντίθεσή τους κατά του φιλελευθερισμού. Κατ' εξοχήν χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της Γερμανίας, όπου το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ, το οποίο στις εκλογές του 1928 είχε συγκεντρώσει μόλις τ ο 2,6% των ψήφων, αυξάνει εντυπωσιακά τη δύναμή του μετά την εκδήλωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης και τις επιπτώσεις της στη Γερμανία, για να φθάσει τ ο 4 4% στις εκλογές του Μαρτίου 1933(σ.104)·    

     Τα δύο άκρα λοιπόν, σύμφωνα με τους συγγραφείς των βιβλίων, ο κομουνισμός κι ο φασισμός, σαν «εχθροί» της δημοκρατίας, εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση του μεσοπολέμου για να πλήξουν την υποτιθέμενη μέση οδό, τη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ας ανατρέξουμε όμως λίγο στα γεγονότα για να δούμε πως ενήργησε αυτή η μέση οδός.

     Μετά τη λήξη του Α΄ ΠΠ, υπογράφτηκε στα τέλη Ιούνη του 1919 η Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών με την οποία οι νικήτριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πολέμου(Αγγλία, Γαλλία) επέβαλλαν τους όρους τους στη χαμένη Γερμανία, στην οποία επιβλήθηκαν στρατιωτικές και οικονομικές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις.

     Οι ΗΠΑ, εκείνη την περίοδο, εναντιώνονται στην προοπτική μιας εξασθενημένης Γερμανίας για τον εξής απλούστατο και βασικό λόγο: Μία Γερμανία χωρίς αποικίες μπορούσε να αποτελέσει απειλή για το αποικιοκρατικό σύστημα, χάρη στο οποίο αναπτύσσονταν και εξαπλώνονταν το αμερικάνικο κεφάλαιο. Παράλληλα για τις ΗΠΑ, η Γερμανία αποτελούσε ένα ισχυρό αντίβαρο απέναντι στην Αγγλία και την Γαλλία κι έναν διάδρομο διείσδυσης των αμερικάνικων συμφερόντων στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Η Αγγλία με τη σειρά της, επειδή έβλεπε ότι η αποδυνάμωση της Γερμανίας ενίσχυε τους Γάλλους, επεδίωκε την ανόρθωση της Γερμανίας.[1]

    Αυτές οι δυνάμεις της υποτιθέμενης μέσης οδού(ΗΠΑ,Αγγλία), εκείνη την περίοδο ξεκίνησαν μια σειρά στρατιωτικές επεμβάσεις ενάντιων χωρών που κατέληξαν σε κατοχή()[2]. Σε λίγο το 1/3 της υφηλίου θα βρίσκονταν υπό την αποικιακή εκμετάλλευση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που είχαν μοιράσει τον κόσμο.  Τόσο «φιλειρηνικές» ήταν οι δυνάμεις του «φιλελεύθερου δημοκρατικού προτύπου» που εκθειάζονται στα σχολικά εγχειρίδια για την πολιτική «καλής θέλησης».[3]

     Το 1924 με το σχέδιο Ντοζ και το 1929 με το σχέδιο Γιανγκ (τα ονόματα προέρχονται από Αμερικάνους χρηματιστές),αποφασίστηκε η μείωση των πολεμικών επανορθώσεων της Γερμανίας στην Ευρώπη και η οικονομική της ανόρθωση. Έτσι η Γερμανία πήρε με μορφή δανείων, πιστώσεων και επενδύσεων 20-25 δισεκατομμύρια μάρκα από ΗΠΑ και Αγγλία, την περίοδο που έδωσε για επανορθώσεις μόλις 11. Τότε ήταν που τα μεγαλύτερα αμερικανικά μονοπώλια –Στάνταρτ όιλ, τζένεραλ ελέκτρικ, τζένεραλ μότορς, Φορντ, Ανακόντα κλπ., διεισδύσανε στην γερμανική βιομηχανία με απευθείας επενδύσεις συμβάλλοντας στην ανάπτυξη και την στρατιωτικοποίησή της. Μόνο το εργοστάσιο της FORD στο Βερολίνο για παράδειγμα παρήγαγε το 1/3 των φορτηγών της Βέρμαχτ, με τους μισούς εργαζόμενους να προέρχονται από στρατόπεδα συγκέντρωσης και να δουλεύουν σαν σκλάβοι. Τη δεκαετία του 1930 σχεδόν το 70% των ξένων επενδύσεων που εισέρρευσαν στη Γερμανία προέρχονταν από τις ΗΠΑ. Η ισχυροποίηση της αστικής τάξης της Γερμανίας άνοιξε την όρεξή της για να αποκτήσει παλιά κεκτημένα. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία το ρεύμα του φασισμού και ναζισμού.[4]

                      ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΒΑΪΜΑΡΗΣ(11/1918-1/1933)

    Αξίζει να σταθεί κανείς σε αυτή την περίοδο μιας και αξιοποιείται σε μεγάλο βαθμό από διάφορες πολιτικές δυνάμεις προκειμένου να στηρίξουν την ανιστόρητη θεωρία των δύο «άκρων», αποκρύπτοντας το κύριο. Ότι δηλαδή πάνω στο έδαφος της αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ανδρώθηκε και αναδείχτηκε στην εξουσία το ναζιστικό κόμμα. Ας δούμε κάποια στοιχεία:

     Με την έναρξη της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου για τη Γερμανία ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα που καθιέρωνε την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, το οποίο περιείχε και τα σπέρματα της αναίρεσής του. Τα άρθρα π.χ. 25,48,53 προέβλεπαν ενισχυμένες εξουσίες για τον Πρόεδρο του Ράιχ σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Με αυτά τα άρθρα δίνονταν το δικαίωμα στον Πρόεδρο να κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης χωρίς τη συναίνεση του κοινοβουλίου, να διαλύσει το κοινοβούλιο και να διορίσει ο ίδιος τον Καγκελάριο(πρωθυπουργό). Αυτά τα άρθρα αξιοποιήθηκαν από το Χίτλερ για ν΄ανέβει και να εδραιώσει την εξουσία του. Αποδείχτηκαν μάλιστα σημαντικά εργαλεία για το τσάκισμα απεργιών, εξεγέρσεων και εκλεγμένων κυβερνήσεων.[5] Νόμος του 1924 είχε εισαγάγει την καταναγκαστική εργασία. Το 1933 ο Χίτλερ τον αξιοποίησε για να προωθήσει την άμισθη εργασία. Μάλιστα οι ναζί υπερηφανεύονταν για αυτόν τον νόμο επειδή κατόρθωσαν να μειώσουν την ανεργία! (από κάτι τέτοια θα παραδειγματίστηκαν η ΧΑ με τα δουλεμπορικά γραφεία στην Εύβοια).

     Ιδιαίτερος ήταν ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας και του SPD στην ανασυγκρότηση του γερμανικού αστικού κράτους, το οποίο συνέβαλλε αποφασιστικά στη δημιουργία ανοχών απέναντι στον ανερχόμενο φασισμό, τόσο ως κυβερνητικό κόμμα (1/1918-11/1922, 8/1923-11/1923, 6/1928-3/1930) όσο και ως αντιπολίτευση. Στα πρώτα χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ως κυβερνητικό κόμμα, φρόντισε να εξοπλίσει και να οργανώσει τον τακτικό στρατό της Ράιχσβερ, με αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του Αυτοκρατορικού Στρατού από την περίοδο της μοναρχίας. «Τα αντιδημοκρατικά φρονήματα», όπως μας ενημερώνει ο σοσιαλδημοκράτης ιστορικός Βίνκλερ, «δεν αποτελούσαν τροχοπέδη για την ανέλιξη στο στρατό».[6] Παράλληλα εξόπλισαν ακροδεξιές παραστρατιωτικές ομάδες, τα Τάγματα Εφόδου των Freikorps, που αποτέλεσαν τη βάση της δημιουργίας των ναζιστικών SS και SA. Το 1919 ο 1^ος υπουργός άμυνας, ο σοσιαλδημοκράτης Νόσκε έδωσε την εντολή στα Τάγματα Εφόδου για τη δολοφονία του Λιμπνεχτ και της Λουξεμπουργκ. Στρατός και Τάγματα Εφόδου τσακίζανε χέρι χέρι όλες τις εργατικές εξεγέρσεις, ιδιαίτερα κατά την περίοδο εδραίωσης της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης [7].Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε και μετά το Β’ ΠΠ όπου η ραχοκοκαλιά του στρατού της ΟΔΓ αλλά και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός ανασυγκροτήθηκε κυρίως από στελέχη του ναζιστικού κόμματος και των SS, την ίδια στιγμή που σοσιαλδημοκράτες και χριστιανοδημοκράτες συναινούσαν και απαγόρευαν το ΚΚΓ().

     Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει από την άλλη η στάση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης απέναντι στα δύο αποτυχημένα πραξικοπήματα που επιχείρησαν να επιβάλλουν στη Γερμανία ανοιχτή δικτατορία, το πραξικόπημα

Kapp

το 1920 και το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας» του Χίτλερ στο Μόναχο το 1923. Στο πρώτο δόθηκε αμνηστία στoυς αξιωματικούς των Ταγμάτων Εφόδου που υποστήριξαν το πραξικόπημα, ενώ στη συνέχεια στελέχωσαν και τον Τακτικό Στρατό. Ο Χίτλερ, γι’ αυτή την απόπειρα πραξικοπήματος τιμωρήθηκε με 5 χρόνια φυλάκιση ενώ έμεινε στη φυλακή για 8 μόλις μήνες. Μάλιστα φυλάσσονταν σε φρούριο που εκεί οδηγούνταν σύμφωνα με τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου όσοι είχαν έντιμα κίνητρα και απλά είχαν παραπλανηθεί. Σε αντίθεση ωστόσο με τους πραξικοπηματίες του Μονάχου που είτε αφέθηκαν ελεύθεροι είτε έκαναν σύντομες διακοπές σε φυλακές, διαφορετική ήταν η στάση της «δημοκρατίας» απέναντι στους κομουνιστές. Όταν βέβαια συνελήφθη ο κομουνιστής ηγέτης  Λεβίν, στο Μόναχο το 1919, εκτελέστηκε για εσχάτη προδοσία.                                

   ΑΝΟΔΟΣ ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

     Την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 1929-33, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία, ανησυχούσαν για την ανάπτυξη του εργατικού αντικαπιταλιστικού κινήματος και την αύξηση της επιρροής του ΚΚΓ, τη στιγμή που το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων αλλά και του SPD έπεφτε συνεχώς(γερμανικό λαϊκό, γερμανικό δημοκρατικό, βαυαρικό λαϊκό κ.α.). Οι εργαζόμενοι άρχισαν να δείχνουν ολοένα και μεγαλύτερη δυσαρέσκεια για τους σοσιαλδημοκράτες που ψήφιζαν εκείνη την περίοδο έκτακτα διατάγματα κι αντιδραστικά μέτρα ενάντια σε εργασιακά δικαιώματα. Ένας από τους ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών, ο Ταρνόφ, στο συνέδριο τους στη Λιψία, το 1931, διακήρυξε πως οι ίδιοι «στέκονταν δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού, όχι για να κάνουν διάγνωση αλλά για να τον γιατρέψουν». Διαλαλούσαν μάλιστα πως σε συνθήκες κρίσης είναι εγκληματικό να γίνονται απεργίες γιατί αυτό οδηγεί στη μείωση της παραγωγής(έχει ιστορία το συγκεκριμένο σύνθημα).

    Το ναζιστικό κόμμα, αναπτύσσοντας μια αδίστακτη δημαγωγία, δήλωνε πως όλα τα δεινά των Γερμανών εργαζομένων οφείλονταν στη Συνθήκη των Βερσαλλιών που είχε στερήσει εδάφη στη Γερμανία και επέβαλλε περιορισμούς στους εξοπλισμούς της.(τότε δεν έλεγαν «φάτε μνημόνιο» που φώναζαν προ ημερών οι τραμπούκοι φασίστες της ΧΑ, έλεγαν φάτε Συνθήκη). Υπόσχονταν λοιπόν καλύτερα μεροκάματα, κατάργηση των χρεών, μείωση φόρων, επιχορηγήσεις σε μικρέμπορους και ανάκτηση των χαμένων εδαφών. Έτσι, ενώ το Μάη του 1928 το κόμμα του Χίτλερ είχε φτάσει μόλις στο 2,6% των ψήφων, δυο χρόνια μετά, το Σεπτέμβρη του 1930 έφτασε στο 18,3%. Τα παλιά κόμματα και το SPD είχαν χάσει πολλές ψήφους τη στιγμή που οι αντιδραστικές δυνάμεις συγκεντρώνονταν γύρω από το ναζιστικό κόμμα κι οι προοδευτικές δυνάμεις γύρω από το ΚΚΓ που αύξανε τα ποσοστά και την επιρροή του.

    Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή 300 εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του κόμματός του και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.

     Στις προεδρικές εκλογές του 1932 το SPD στήριξε το φανατικό φιλομοναρχικό σφαγέα του Α΄ΠΠ Χίντενμπουργκ, με την αιτιολογία να μην βγει ο Χίτλερ που κατέβαινε υποψήφιος. Χαρακτήρισε μάλιστα τη νίκη του, «νίκη του Συντάγματος και της Δημοκρατίας».[8]Λίγες μέρες μετά την εκλογή του, ο Χίντενμπουργκ απηύθυνε έκκληση σε όλα τα κόμματα από το Κέντρο μέχρι τους Εθνικοσοσιαλιστές για κοινή δράση. Ενάμιση μήνα μετά διόρισε ο ίδιος Καγκελάριο τον αντιδραστικό φον Πάπεν,  ο οποίος συνωμοτούσε ανοιχτά με το χιτλερικό κόμμα για να του παραδώσει την εξουσία. Τον Απρίλη του 1932 η αστική κυβέρνηση της Γερμανίας έθεσε εκτός νόμου τα ναζιστικά τάγματα εφόδου για να τα νομιμοποίησει ξανά τον Ιούνη. Το Γενάρη του 1933 βασικοί εκπρόσωποι των γερμανικών μονοπωλίων συναντήθηκαν στην Κολωνία με τον καγκελάριο φον Πάπεν και τον Χίτλερ. Στις 30/1/33 ο Χίντενμπουργκ όρισε καγκελάριο τον Χίτλερ.

   Στις 20 Φλεβάρη 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μάρτη 1933, μετά από πρόσκληση του ναζιστή Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ, Σαχτ, συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». () Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων.

Ακολούθησε ο προβοκατόρικος εμπρησμός του Ράιχσταγκ στις 27 Φλεβάρη του '33 από τους ναζί που κατηγόρησαν τους κομμουνιστές, η εκλογική νίκη των εθνικοσοσιαλιστών και η απόφαση του γερμανικού Κοινοβουλίου να αυτοδιαλυθεί το Μάρτη του '33. Τόσο απλά. Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης οι καπιταλιστές, με την τεράστια βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία. «Μέση οδός και ένα άκρο» λειτούργησαν σαν συγκοινωνούντα δοχεία.

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ

     Όσον αφορά την άνοδο στην εξουσία του Μεταξά, τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας πάλι παραγράφουν το φλερτ των αστικών «δημοκρατικών» κομμάτων με το φασισμό.

     · Καθώς τα πολιτικά κόμματα έριζαν μεταξύ τους και στη χώρα επικρατούσε κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες, ανέλαβε την εξουσία ο υπουργός των Στρατιωτικών Ιωάννης Μεταξάς. Στις 4 Αυγούστου του 1936 ο Μεταξάς, στον οποίο είχε αναθέσει την πρωθυπουργία ο βασιλιάς Γεώργιος Β', διέλυσε τη Βουλή και επέβαλε δικτατορία(ΣΤ’ Δημοτικού,σ.201).

     ·Στις εκλογές που έγιναν το 1936, βασιλικοί και βενιζελικοί αναδείχθηκαν ισοδύναμοι, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ, που είχε εκλέξει 15 βουλευτές, να παίζει ρόλο ρυθμιστή. Τότε ο Γεώργιος Β διόρισε πρωθυπουργό τον γνωστό για τις ‘αντιδημοκρατικές’ του ιδέες Ιωάννη Μεταξά.(βλέπουμε μια πολύ sic αναφορά. Μην τον αναφέρουμε και φασίστα τον άνθρωπο που είπε το ΟΧΙ!)

     · Η ισοψήφιση των δύο μεγάλων κομμάτων, Λαϊκού και Φιλελευθέρων, στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 και η «αδυναμία τους στη συνέχεια να συνεργαστούν» οδήγησαν, σε εποχή γενικότερης κρίσης του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, στην εγκαθίδρυση - με συνέργεια του βασιλιά- του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936.(Γ’ Λυκείου, σ.106).

    Ας δούμε λίγο τα γεγονότα: Στις βουλευτικές εκλογές του Γενάρη του ΄36, η αντιβενιζελική παράταξη που είχε σαν κορμό της το Λαϊκό κόμμα του Τσαλδάρη και στην οποία συμμετείχε ο Μεταξάς, πήρε 143 έδρες και η βενιζελική παράταξη με κορμό το κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφούλη 142. Το Παλλαϊκό Μέτωπο που είχε συγκροτήσει το ΚΚΕ, πήρε 15 έδρες. Μετά τις εκλογές οι Φιλελεύθεροι άρχισαν επαφές με το Λαϊκό κόμμα για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Η συνεργασία ωστόσο λόγω ενδοαστικών αντιθέσεων δεν καρποφόρησε. ()Ωστόσο ο Μεταξάς σε συνεργασία με τον Βρετανό πρέσβη  Ουάτερλοου, τα Ανάκτορα, πολιτικούς από το Λαϊκό Κόμμα κι από τους Φιλελεύθερους, και με τον εκδότη της εφημερίδας Ελεύθερο Βήμα, Λαμπράκη, προετοίμαζαν την επιβολή δικτατορίας.

     Είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις προτάσεις του Κόμματος Φιλελευθέρων για την πρωθυπουργία ήταν να την αναλάβει (στο πλαίσιο συμμαχίας κομμάτων) ο Ιωάννης Μεταξάς! Από την άλλη, ο Τσαλδάρης ζητούσε από το ΚΚΕ την υποστήριξή του στη Βουλή για να σχηματίσει αυτός κυβέρνηση και όχι ο Σοφούλης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αντιθέτως, οι σχετικές διαπραγματεύσεις Παλλαϊκού Μετώπου και Φιλελευθέρων απέδωσαν και κατέληξαν στο Σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα, με το οποίο θα μπορούσε να είχε σχηματίσει κυβέρνηση ο Σοφούλης έχοντας την ψήφο ανοχής του Παλλαϊκού Μετώπου. Όμως όχι μόνο δε δέχτηκε, αλλά κατήγγειλε το σύμφωνο και κατέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο βασιλιά με τον όρο να παραμείνει υπουργός των Στρατιωτικών ο I. Μεταξάς!

    Με εντολή του Γεώργιο Β', ο Δεμερτζής στις 14 Μάρτη σχημάτισε κυβέρνηση στην οποία ο Μεταξάς έγινε αντιπρόεδρος, ενώ παρέμεινε και υπουργός των Στρατιωτικών και της Αεροπορίας. Μάλιστα οι Φιλελεύθεροι δέχτηκαν και τη θέση του βασιλιά, να αναλάβει η νέα κυβέρνηση την 1/10/36! Δηλαδή, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, μετά την κήρυξη της δικτατορίας...

Στο μεταξύ, στις 13 Απρίλη πέθανε ξαφνικά και ο πρωθυπουργός Δεμερτζής. Ο Βασιλιάς όρκισε το ίδιο απόγευμα τον Μεταξά πρωθυπουργό, δίχως να πάρει τη γνώμη της Βουλής! Πώς αντέδρασαν τα αστικά κόμματα Φιλελευθέρων και Λαϊκών σε αυτή την καταπάτηση των κοινοβουλευτικών θεσμών; Δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης και ανοχής αντίστοιχα στην Κυβέρνηση Μεταξά. Το Παλλαϊκό μέτωπο του ΚΚΕ την καταψήφισε.

     Είναι φανερό πως τα αστικά κόμματα, το Παλάτι, οι Άγγλοι κι η άρχουσα τάξη της χώρας είχαν αποφασίσει να παραδώσουν την εξουσία στο δικτάτορα Μεταξά. Και είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι εκείνη n Βουλή ενέκρινε στις 30 Απρίλη ψήφισμα, με το οποίο διέκοπτε τις εργασίες της για πέντε μήνες (!), μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη! Τις διέκοψε για πολλά χρόνια, αφού στις 4 Αυγούστου 1936 κηρύχτηκε η βασιλομεταξική δικτατορία.()

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΄40 ΚΑΙ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

      Όταν τον Οκτώβρη του 40 η Ιταλία απέστειλε το γνωστό τελεσίγραφο, η αστική τάξη της χώρας είχε ήδη διαλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο στο πλευρό της Αγγλίας. Ο ίδιος ο Μεταξάς στο ημερολόγιό του ανέφερε χαρακτηριστικά πως είναι φυσικό κράτη παραθαλάσσια σαν την Ελλάδα να είναι φιλικά με τους Άγγλους και κράτη σαν τη Βουλγαρία με τους Γερμανούς, τονίζοντας πως η διαφορά των πολιτευμάτων δε παίζει κανένα ρόλο.

     Το ένατο κεφάλαιο του βιβλίου της ΣΤ΄Δημοτικού για τη δεκαετία του 40, έχει τον απαράδεκτο τίτλο «Μία δεκαετία αγώνων και θυσιών για την ελευθερία», που φλερτάρει με τη μαύρη προπαγάνδα περί «συμμοριτισμού» που χρησιμοποιεί σήμερα κι η ΧΑ. Ας δούμε την ιστορική αλήθεια. Με την έναρξη της Κατοχής, ένα κομμάτι της αστικής τάξης της Ελλάδος κατέφυγε στη Μέση Ανατολή και στην προστασία των Αγγλων και ένα άλλο συνεργάστηκε ανοιχτά με τους Γερμανούς καταχτητές, σχηματίζοντας τις κατοχικές κυβερνήσεις των δωσίλογων. Κάποιο ωστόσο έμειναν και οργάνωσαν την αντίσταση. Ποιοι ήταν αυτοί;Το βιβλίο, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, αναφέρει πως «με την ηθική και υλική υποστήριξη της Βρετανίας, δημιουργήθηκαν τρεις αντιστασιακές οργανώσεις, το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ σε όλη σχεδόν τη χώρα, ο ΕΔΕΣ που έδρασε κυρίως στην Ηπειρο και η Ε.Κ.Κ.Α».⁶Εξισώνει και συκοφαντεί το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που βασικός οργανωτής και αιμοδότης του ήταν το ΚΚΕ(κάτι τέτοιο βέβαια στο βιβλίο δεν αναφέρεται καν), με τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ, που είναι αποδεδειγμένο ότι χρησιμοποιήθηκαν από τους Βρετανούς ως αντίβαρο για να χτυπήσουν το ΕΑΜ. Ο Ναπολέων Ζέρβας, αρχηγός του ΕΔΕΣ, βγήκε στα βουνά της Ηπείρου με εντολή των Αγγλων τον Αύγουστο του 1942, για να οργανώσει ένοπλες ομάδες, περισσότερο σαν αντίβαρο στο ΕΑΜ, παρά για τη διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα εναντίον των Γερμανών κατακτητών. Το 1946 μάλιστα ως Υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης, ίδρυσε το κολαστήριο της Μακρονήσου. Ήδη από το 1943, όπως αποδεικνύουν τα αρχεία του Foreign Office, o αστικός ελληνικός κόσμος και ο αγγλικός ιμπεριαλισμός προετοιμάζονταν για την «επόμενη μέρα» και τη συντριβή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το σχέδιο «Μάνα» που συντάχθηκε,προέβλεπε την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι Άγγλοι, άφησαν τις γερμανικές δυνάμεις να αποχωρήσουν ανενόχλητες από την Ελλάδα.

Τάγματα Ασφαλείας(πολιτικοί πρόγονοι ΧΑ)

     Η απουσία αναφοράς τόσο του ονόματος των «Ταγμάτων Ασφαλείας» όσο και του ρόλου τους από το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού και την Ιστορία Γενικής Παιδείας της Γ΄ Λυκείου είναι προκλητική. Τα «Τάγματα Ασφαλείας» ήταν ένοπλοι σχηματισμοί που άρχισαν να συγκροτούνται από τις γερμανικές αρχές κατοχής επί πρωθυπουργίας του δωσίλογου πρωθυπουργού Ράλλη το 1943, για την καταπολέμηση των κομμουνιστών και ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, με τη σύμφωνη μάλιστα γνώμη των Άγγλων και των βενιζελικών παραγόντων.[9] Οι συντάκτες του βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού απλά μας ενημερώνουν πως «ταυτόχρονα με την Κατοχή ξεκίνησε και η αντίσταση των κατακτημένων Ελλήνων».[10]Αλήθεια, όλοι οι Έλληνες αντιστάθηκαν εναντίον των κατακτητών; Σε πίνακα του βιβλίου της Γ΄ τάξης του Λυκείου ενημερωνόμαστε για τις «εκατόμβες των θυμάτων της ναζιστικής κατοχής».[11]Ο μαθητής όμως δεν μαθαίνει ούτε σαν πληροφορία πως υπήρχαν Έλληνες που όχι μόνο συνεργάστηκαν με τους ναζί κατακτητές, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τους ξεπέρασαν σε εγκλήματα και θηριωδίες.

     Τί τύχη επεφύλαξε το ελληνικό μεταπολεμικό κράτος σε αυτές τις δυνάμεις προδοσίας που δρούσαν στο όνομα «υπεράσπισης της πατρίδας»; Η αυτοεξόριστη κυβέρνηση του Καϊρου που «υπερασπίστηκε σύμφωνα με το βιβλίο της Γ΄Λυκείου, με όσα μέσα διέθετε τα εθνικά συμφέροντα», από το 1944, προετοιμαζόμενη κι εκείνη για την αντιμετώπιση του εαμικού κινήματος, πριν την επιστροφή της στην Ελλάδα, φανέρωσε στον κόσμο του δωσιλογισμού τις επιδιώξεις της. Παρείχε έτσι εμπιστευτικά διαβεβαιώσεις προς την ηγεσία των ταγματασφαλιτών, «ότι η αποκήρυξή τους από την εξόριστη κυβέρνηση ήταν εικονική».[12]Ο «Γέρος της Δημοκρατίας» άλλωστε Γεώργιος Παπανδρέου δεν τα διέλυσε, κρατώντας τα συγκεντρωμένα σαν εφεδρεία. Πράγματι, κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, οι ταγματασφαλίτες ενσωματώθηκαν ολοκληρωτικά στο κυβερνητικό στρατόπεδο, με αρκετούς από αυτούς να πολεμούν ως συντεταγμένη μονάδα των κυβερνητικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της μάχης του Δεκέμβρη του 44 στην Αθήνα.

Την άνοιξη του 1945 οι ιδρυτές των Ταγμάτων Ασφαλείας στη μεγάλη δίκη των δωσίλογων απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες για εσκεμμένη πρόκληση εμφυλίου πολέμου κι εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κατοχικών στρατευμάτων. Σύμφωνα με το κείμενο της απόφασης η κυβέρνηση Ράλλη εξυπηρέτησε χωρίς τη θέλησή της τις προθέσεις του εχθρού. Ανάλογη τύχη είχαν κι οι ηγεσίες των Ταγμάτων που πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά μπλόκα, όπως π.χ. ο Ιωάννης Πλυντζανόπουλος και το «ευζωνικό σύνταγμά» που είχε οργανώσει το μπλόκο του Περιστερίου και της Κοκκινιάς, με 33 και 200 εκτελέσεις αντίστοιχα και χιλιάδες συλλήψεις. Το δικαστήριο απεφάνθη πως τα μπλόκα του 1944 δεν συνιστούσαν συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής καθώς οι Γερμανοί συμμετείχαν σ’ αυτά καθαρά από συγκυρία.[13]Βάσει νόμου μάλιστα,το΄46 πολλοί από αυτούς συνταξιοδοτήθηκαν, ως ένδειξη ανταμοιβής για την προσφορά τους στο έθνος.

   Την ίδια χρονιά το Foreign Office παραδέχτηκε δημόσια ότι υπηρετούσαν στον νεοσύστατο κυβερνητικό στρατό 228 τέτοιοι αξιωματικοί, μέχρι πρότινος συνεργάτες των SS  και των Ναζί.[14] Πρόκειται για τις δυνάμεις που αξιοποίησαν τα «κεντρώα» και «δεξιά» κόμματα με διάφορους τρόπους κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεών τους το διάστημα 1946-49, για να «διακριθούν» στον «αδελφοκτόνο», όπως αναφέρουν τα σχολικά εγχειρίδια,Εμφύλιο Πόλεμο, εξισώνοντας το θύτη με το θύμα, μέσα από τις γραμμές του λεγόμενου «Εθνικού Στρατού» εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Πολλοί διοικητές των Ταγμάτων Ασφαλείας «ανταμείφθηκαν» στη δεκαετία του ΄50 και΄60 για τις υπηρεσίες τους, λαμβάνοντας υψηλά στρατιωτικά αξιώματα.  

 Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

     Ο λαός, τον Οκτώβρη του 40, μαζί με τους κομουνιστές, αντέταξαν το δικό τους ΟΧΙ. Οι κρατούμενοι της  Ακροναυπλίας, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, μια μέρα μετά την κήρυξη του πολέμου ζήτησαν από την κυβέρνηση, με υπόμνημά τους, να σταλούν στην 1^η γραμμή του μετώπου. Το καθεστώς Μεταξά όχι μόνο αρνήθηκε αλλά τους παρέδωσε στη συνέχεια και στον κατακτητή(πολλοί από αυτούς είτε εκτελέστηκαν για αντίποινα της δράσης του ΕΛΑΣ είτε βρήκαν το θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης). Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου δημοσιεύθηκε στις 2 Νοεμβρίου το πρώτο ανοιχτό γράμμα  του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη το οποίο αποτέλεσε πραγματικό σάλπισμα ξεσηκωμού και αντίστασης καλώντας τον ελληνικό λαό, σύσσωμος να αντισταθεί στον κατακτητή(τα βιβλία δεν το αναφέρουν ούτε ως υποσημείωση). Με την έναρξη της Κατοχής, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ δημιουργήθηκε το ΕΕΑΜ που ήταν ο προπομπός του ΕΑΜ. Στο ΕΑΜ και στις οργανώσεις του(ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, ΕΛΑΝ, Εθνική Αλληλεγγύη) συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού. Την πάλη ενάντια στην πείνα και τον κατακτητή την έδωσε το ΕΑΜ θέτοντας παράλληλα στόχο εξουσίας, τη ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ, παρά τις αδυναμίες που περιείχαν οι προγραμματικές του επεξεργασίες. Μαζί με την εθνική απελευθέρωση προέτασσε και την κοινωνική. Τη στιγμή που ο λαός πέθαινε από την πείνα και προσπαθούσε να οργανώσει την αντίστασή του, την ίδια ώρα υπήρχαν Έλληνες μεγαλοεργαλάβοι, βιομήχανοι και μεγαλέμποροι που έκαναν χρυσές δουλειές με το χρυσάφι που είχε ριχτεί στο χρηματιστήριο της Αθήνας από τους Ναζί εν μέσω κατοχής.[15] Με αυτό το ματωμένο χρυσάφι που ήταν αρπαγμένο από τις χώρες που είχαν κατακτηθεί, από τις λεηλασίες και τις περιουσίες των Εβραίων που είχαν σταλεί στα κρεματόρια, μισθώθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας που είχαν συγκροτήσει.

     Υπηρέτες του κεφαλαίου λοιπόν οι φασίστες και τότε και σήμερα. Φροντίζει να το αποδεικνύει συνεχώς άλλωστε η ΧΑ, με το πλήθος ερωτήσεων που έχει καταθέσει στη Βουλή υπέρ της ακόμα μεγαλύτερης φοροαπαλλαγής των εφοπλιστών. Με εντολή άλλωστε των εργολάβων της Ζώνης και με το αζημίωτο βέβαια, πραγματοποιήθηκε η δολοφονική επίθεση των Χρυσαυγιτών στο Πέραμα ενάντιων μελών του ΚΚΕ, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν πρωτοπόροι συνδικαλιστές του σωματείου Μετάλλου. Οι προσπάθειες των εργολάβων να στήσουν νέο δουλεμπορικό κύκλωμα με σπασμένα μεροκάματα στη Ζώνη είναι γνωστές. Την επομένη μάλιστα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ο πρόεδρος της Ένωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά, Θ. Πυρήνης, προσέλαβε την ομάδα των 15 περίπου φασιστών που στις 8 Αυγούστου βρέθηκαν με κλιμάκιο βουλευτών της ΧΑ στη Ζώνη, όπου προαναγγέλθηκε και η επίθεση.

     Τα πραγματικά άκρα που συγκρούστηκαν στη Γερμανία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, στον ελληνικό μεσοπόλεμο, στη δεκαετία του 40, και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να συγκρούονται, είναι από τη μία ο οργανωμένος εργαζόμενος λαός και από την άλλη τα μονοπώλια που έθρεψαν και εξακολουθούν να θρέφουν το φασισμό. Καμία σχέση δεν έχει ο καπιταλιστικός κόσμος τους που γέννησε το φασισμό και τη φρίκη του Β΄ΠΠ, με το σοσιαλισμό και την ΕΣΣΔ που σήκωσε το κύριο βάρος του πολέμου έχοντας πάνω από 20εκ. νεκρούς. Οι λαοί έγραψαν την Ιστορική αλήθεια με το αίμα τους και καμία ανιστόρητη και αντιδραστική θεωρία των 2 άκρων που προωθεί η ΕΕ, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να την αμαυρώσει. Σύμφωνα με πρόσφατο αποκαλυπτικό δημοσίευμα, η ΕΕ ύστερα από το 2006 επέστρεψε με νέο αντικομμουνιστικό μνημόνιο, με το οποίο επιχειρείται να ταυτιστεί η ναζιστική θηριωδία με τον κομμουνισμό και τις σοσιαλιστικές χώρες. Το σχετικό ευρωενωσιακό πρόγραμμα «ευρωπαϊκή μνήμη» διακινείται από το Υπουργείο Εσωτερικών και απευθύνεται σε δήμους, πανεπιστήμια και ΜΚΟ που καλούνται να οργανώσουν εκδηλώσεις με αντίτιμο 100.000 ευρώ για κάθε ανάλογο έργο.(βλέπουμε πως μισθοί, συντάξεις μπορεί να τσακίζονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις λεφτά υπάρχουν!).

     Εδώ, οι πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν και στηρίζουν αυτόν τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της ΕΕ, έχουν ευθύνη. Είναι ο οργανισμός που έχει μετατρέψει την ημέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών σε μέρα της Ευρώπης, τους πρώην συνεργάτες των ναζί στις Βαλτικές χώρες τους έχει ανακηρύξει εθνικούς ήρωες και ΚΚ τα έχει θέσει εκτός νόμου. Η πραγματική πάλη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τον αγώνα ενάντια στη μήτρα που τον γεννά, την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Με τη συγκρότηση μιας λαϊκής συμμαχίας, οφείλουμε να αντιτάξουμε στην πατρίδα του κέρδους και της εκμετάλλευσης την πατρίδα των αναγκών μας.

     Οι εκπαιδευτικοί, ως αρχιτέκτονες των παιδικών ψυχών, ως παιδαγωγοί των αυριανών εργαζόμενων έχουμε ευθύνη απέναντί τους. Πώς θα ανταποκριθούμε σε αυτό το καθήκον; Υπηρετώντας τις αξίες της επιχειρηματικότητας και του ανταγωνισμού που προωθείται από τα σχολικά εγχειρίδια ή αναδεικνύοντας τις αξίες, τα οράματα και τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος; Πιστεύουμε πως η αντικειμενική αλήθεια, η επιστημονικότητα και η κοινωνική πρόοδος, υπηρετείται μέσα από τη δεύτερη επιλογή. Κόντρα στα αναλυτικά προγράμματα και τις οδηγίες προς τους εκπαιδευτικούς, να συμβάλλουμε στο να κατανοηθεί ο κόσμος ορθολογικά και ενιαία. Με τη διδασκαλία και την αγωνιστική στάση μας μπορούμε να συμβάλλουμε σε αυτή την κατεύθυνση.

---

[1] 60 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική νίκη των λαών, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2005,

σελ.175-178

[2] Α. Γκίκα, «Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος μέσα από τα σχολικά βιβλία», Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τ.5, 2010, σ.159

[3] Βιβλίο Ιστορίας Γ’ Λυκείου, σελ.105, 110, 111 και Γ’ Γυμνασίου, σελ.116

[4] 60 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική νίκη των λαών, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2005,

σελ.175-178

[5] Μπαλωμένος Χ., «Από τον οπορτουνισμό στην αστική διακυβέρνηση. Το ιστορικό παράδειγμα του SPD», Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τ.4-5, 2012, σ.153

[6] Winkler H., «Βαϊμάρη, «Η ανάπηρη Δημοκρατία», εκδ. Πόλις, Αθήνα 2010, σελ.82-83

[7] Bologna S., Ναζισμός και εργατική τάξη, εκδ. antifa scripta, s.99-100

[8] Μπαλωμένος Χ., «Από τον οπορτουνισμό στην αστική διακυβέρνηση. Το ιστορικό παράδειγμα του SPD», Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τ.4-5, 2012, σ.162

[9] Μαϊλης ., Από την 4^η Αυγούστου ως τις μέρες μας, σ.90

[10] Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου, Στ΄ Δημοτικού, σ.213

[11] Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου (από το 1815 έως σήμερα), Γ΄ Τάξη Γενικού Λυκείου και Δ΄ Τάξη Εσπερινού Λυκείου Γενικής Παιδείας, σ.125

[12] Κωστόπουλος Τ., Η αυτολογοκριμένη μνήμη, εκδ. Φιλίστωρ, Αθήνα 2005, σ. 71

[13] Στο ίδιο, σ.77-79

[14] Στο ίδιο, σ.73-74

[15] Γιώργος Μαργαρίτης, Ριζοσπάστης 2/3/2008